Modern heykel

Modern heykelin önemi 20. yüzyılda genişledi

Yeni heykel araçları ve teknolojilerinin gelişmesiyle, modern heykeltıraşlar çok çeşitli yeni malzemeler, teknikler ve mekansal araçlar kullanıyor. Heykel artık belirli bir terim veya kategoriden sabit bir terim değil. Aksine, sürekli gelişen ve kendini yeniden tanımlayan genişletilmiş bir sanat biçimidir.

20. yüzyıldan geleneksel bir heykel Dört ana tanımlayıcı özelliği vardı. Bir yandan, tek üç boyutlu sanat formuydu. İkincisi, en temsili. Üçüncüsü, katı bir sanat biçimi olarak görülüyordu. İlgili herhangi bir boş alan, esasen hacmine veya kütlesine göre ikincildi. Dördüncüsü, geleneksel heykeltıraşlar sadece iki temel teknik kullandılar: oyma veya modelleme. Yani, ya doğrudan seçilmiş malzemeden (örneğin taş, ahşap) yapılmıştır ya da içeriden bir heykel, tabiri caizse kil, alçı, balmumu vb. Geleneksel heykel modelleri, klasik antik Yunan ve Roma heykellerinden gelmektedir.

Heykel sanatı artık geleneksel heykel kavramları, malzemeleri veya üretim yöntemleri ile sınırlı değildir. Artık yalnızca temsili değil, çoğu zaman tamamen soyut. Aynı zamanda, heykel yalnızca sağlam ve statik değildir: parçası boş bir alan olabilir, ayrıca kinetik ve hareket becerilerine de sahip olabilir. Son olarak, kesme ve modellemeye ek olarak, çeşitli şekillerde monte edilebilir, yansıtılabilir (holografik) veya monte edilebilir. Sonuç olarak, heykelin geleneksel dört basamaklı anlamı ve tanımı artık kullanılmamaktadır.

Daha önce sanat tarihinde sadece iki ana heykel biçimi anlaşılmıştı: üç boyutlu heykel (yuvarlak heykel olarak da adlandırılır) ve kabartmalar (kısma, kabartma ve girintili kabartma dahil). Yeni hafif heykel formları (örneğin hologramlar) ve hareketli heykel bugün olası şekilleri yeniden tanımlamalıdır.