თანამედროვე ქანდაკება
თანამედროვე ქანდაკების მნიშვნელობა გაფართოვდა მე-20 საუკუნეში
ახალი სკულპტურული ინსტრუმენტებისა და ტექნოლოგიების განვითარებით, თანამედროვე მოქანდაკეები იყენებენ ახალი მასალების, ტექნიკისა და სივრცითი ინსტრუმენტების უზარმაზარ მრავალფეროვნებას. ქანდაკება აღარ არის ფიქსირებული ტერმინი გარკვეული ტერმინიდან ან კატეგორიიდან. პირიქით, ეს არის ხელოვნების გაფართოებული ფორმა, რომელიც მუდმივად ვითარდება და ხელახლა განსაზღვრავს საკუთარ თავს.
მე-20 საუკუნემდე ტრადიციულ ქანდაკებას ოთხი ძირითადი განმსაზღვრელი მახასიათებელი ჰქონდა. ერთი მხრივ, ეს იყო ერთადერთი სამგანზომილებიანი ხელოვნების ფორმა. მეორეც, ყველაზე წარმომადგენლობითი. მესამე, იგი განიხილებოდა, როგორც მყარი ფორმის ხელოვნება. ჩართული ნებისმიერი ცარიელი სივრცე არსებითად მეორეხარისხოვანი იყო მისი მოცულობის ან მასის მიმართ. მეოთხე, ტრადიციული მოქანდაკეები იყენებდნენ მხოლოდ ორ ძირითად ტექნიკას: კვეთას ან მოდელირებას. ანუ ან უშუალოდ არჩეული მასალისგან გამოკვეთდნენ (მაგ. ქვისგან, ხისგან), ან შიგნიდან აგებდნენ ქანდაკებას, ასე ვთქვათ, თიხის, თაბაშირის, ცვილის და ა.შ. ტრადიციული ქანდაკების მოდელები მოდის კლასიკური ანტიკური ბერძნული და რომაული ქანდაკებებიდან.
ქანდაკების ხელოვნება აღარ შემოიფარგლება ტრადიციული სკულპტურული კონცეფციებით, მასალებით ან წარმოების მეთოდებით. ის აღარ არის ექსკლუზიურად წარმომადგენლობითი, მაგრამ ხშირად სრულიად აბსტრაქტული. ამავდროულად, ქანდაკება არ არის ექსკლუზიურად მყარი და სტატიკური: მისი ნაწილი შეიძლება იყოს ცარიელი სივრცე, ასევე შეიძლება ჰქონდეს კინეტიკური და მოძრაობის უნარი. და ბოლოს, გარდა მოჭრისა და მოდელირებისა, ის ასევე შეიძლება იყოს აწყობილი, დაპროექტებული (ჰოლოგრაფიულად) ან აწყობილი სხვადასხვა გზით. შედეგად, ქანდაკების ტრადიციული ოთხნიშნა მნიშვნელობა და განმარტება აღარ გამოიყენება.
ადრე ხელოვნების ისტორიაში მხოლოდ ორი ძირითადი სკულპტურული ფორმა იყო გაგებული: სამგანზომილებიანი სკულპტურა (ასევე უწოდებენ მრგვალ ქანდაკებას) და რელიეფები (მათ შორის ბარელიეფი, რელიეფი და ჩაღრმავებული რელიეფი). დღესდღეობით მსუბუქი ქანდაკების ახალი ფორმები (მაგ. ჰოლოგრამები) და მოძრავი ქანდაკება საჭიროებს შესაძლო ფორმების ხელახალ განსაზღვრას.