Ժամանակակից քանդակագործություն
Ժամանակակից քանդակագործության նշանակությունն ընդլայնվեց 20-րդ դարում
Նոր քանդակագործական գործիքների և տեխնոլոգիաների մշակմամբ ժամանակակից քանդակագործները օգտագործում են նոր նյութերի, տեխնիկայի և տարածական գործիքների հսկայական բազմազանություն: Քանդակն այլևս ֆիքսված տերմին չէ որոշակի տերմինից կամ կատեգորիայից: Ավելի շուտ, դա ընդլայնված արվեստի ձև է, որն անընդհատ զարգանում և վերաիմաստավորում է իրեն:
20-րդ դարի ավանդական քանդակ Այն ուներ չորս հիմնական որոշիչ հատկանիշ. Մի կողմից դա արվեստի միակ եռաչափ ձևն էր: Երկրորդ՝ ամենաներկայացուցչականը։ Երրորդ, այն դիտվում էր որպես արվեստի ամուր ձև: Ներգրավված ցանկացած դատարկ տարածություն, ըստ էության, երկրորդական էր իր ծավալից կամ զանգվածից: Չորրորդ՝ ավանդական քանդակագործներն օգտագործում էին միայն երկու հիմնական տեխնիկա՝ փորագրություն կամ մոդելավորում: Այսինքն՝ դրանք կա՛մ ուղղակիորեն ընտրված նյութից էին (օր.՝ քար, փայտ), կա՛մ ներսից քանդակ էին կառուցում, այսպես ասած՝ կավից, գիպսից, մոմից և այլն։ Ավանդական քանդակների մոդելները գալիս են դասական հին հունական և հռոմեական քանդակներից:
Քանդակագործական արվեստն այլևս չի սահմանափակվում ավանդական քանդակագործական հասկացություններով, նյութերով կամ արտադրության մեթոդներով: Այն այլեւս բացառապես ներկայացուցչական չէ, այլ հաճախ ամբողջովին վերացական։ Միևնույն ժամանակ, քանդակը բացառապես ամուր և ստատիկ չէ. դրա մասը կարող է լինել դատարկ տարածություն, կարող է ունենալ նաև կինետիկ և շարժողական հմտություններ։ Վերջապես, բացի կտրումից և մոդելավորումից, այն կարող է նաև հավաքվել, նախագծվել (հոլոգրաֆիկ) կամ հավաքվել տարբեր ձևերով: Արդյունքում, քանդակի ավանդական քառանիշ իմաստն ու սահմանումը այլեւս չի օգտագործվում։
Ավելի վաղ արվեստի պատմության մեջ հասկացվում էին միայն երկու հիմնական քանդակագործական ձևեր՝ եռաչափ քանդակ (նաև կոչվում է կլոր քանդակ) և ռելիեֆներ (ներառյալ բազկաթոռը, ռելիեֆը և խորացած ռելիեֆը): Լույսի քանդակի նոր ձևերը (օրինակ՝ հոլոգրամները) և շարժվող քանդակն այսօր կարիք ունեն վերասահմանելու հնարավոր ձևերը: